මේ රටේ දේශපාලන සංස්කෘතිය සමග, පූර්ණ බලැති ජනාධිපතිවරයෙක් ජනාධිපති පුටුවේ වාඩි වෙලා අපේක්ෂකයෙකු ලෙස තරග වැදීම,
ලෝක විහිළුවක් නෙවෙයිද? ඒ ජනාධිපතිට එරෙහිව නඩු පැවරිය නොහැකි මුක්තියක් තියෙන කොට, “ජනාධිපති අපේක්ෂකයා” ලෙස ඔහු කරන අවැඩ සම්බන්ධයෙන් නඩු පැවරීමද ප්රශ්න සහගතයි.
“අපේක්ෂකයා” කියලා අධිකරණය, මුක්තියෙන් තොර වෙනම සැළකීමක් කරයිද?
ඒ ජනාධිපතිට, සක්රීය පාර්ලිමේන්තුවක් සමග බලය සහිත කැබිනෙට්ටුවක් මගින් පාර්ලිමේන්තුවේ අණ පනත් සම්මත කිරීමේ හැකියාවක්ද තියෙනවා. බලයේ ඉන්න ජනාධිපති මැතිවරණයේ අපේක්ෂකයෙකු වන විට, “සාධාරණ මැතිවරණයක්” නිර්වචනය කෙරෙන්නෙ කොහොමද?
නිකමට හිතුවොත් මේ පාර්ලිමේන්තුවට පෞද්ගලික අංශයේ වැටුප් වැඩි කිරීමට, නැතිනම් සමෘද්ධි අස්වැසුම ප්රතිලාභ වැඩි කිරීමට අදාල පනත් සංශෝධනය කිරීමේ කිසිම බාධාවක් නැහැ. එවැනි පනත් මේ මැතිවරණ කාලයේ සම්මත නොකළ යුතුයැයි පාර්ලිමේන්තුවට කොන්දේසි පැනවීමට, මැතිවරණ කොමිසමට බලයක් අයිතියක් නැහැ.
එවැනි සංශෝධනයක් සඳහා කැබිනෙට්ටුවේ යෝජනා සම්මත කර ගැනීමට ජනාධිපතිවරණයේ අපේක්ෂක උනාට, ජනාධිපතිට තහනමක්ද නැහැ. එවිට එවැනි වැටුප් වැඩි කිරීමක් සමෘද්ධි අස්වැසුම ප්රතිලාභ වැඩි කිරීමක් ජනාධිපති අපේක්ෂකයා ලෙස තරග වදින බලයේ ඉන්න ජනාධිපතිට තමන්ගේ වාසියට යොදා ගන්න බැරි නැහැ. ඔහු එය නොකීවත් ඔහුගේ සහචර මන්ත්රීවරුන් එය කර ගසා ගෙන යන එක නවත්වන්නත් බැහැ. පාර්ලිමේන්තු පනත් ගැන කතා කිරීම කාටවත් තහනම් කරන්න බැහැනේ.
එවැනි තත්ත්වයක් අගෝස්තු-සැප්තැම්බර් මාසවල ඇති වුනොත් මොනවද කරන්න පුළුවන්? මේ ක්රමය වහා වෙනස් කළ යුතුයි. මෙහෙම මැතිවරණ වලින් මේ රටේ ප්රජාතන්ත්රවාදයක් තහවුරු වෙන්නේ නැහැ.
(කුසල් පෙරේරා)
ප්රවීන දේශපාලන විචාරක හා ජ්යෙෂ්ඨ මාධ්යවේදී
